Ze huppelen de tuin door. De kleine merels. Op mijn knieën, met onkruid tussen de vingers, houd ik ze in ’t oog. Onder de bijna uitgebloeide magnolia schuilen ze voor regen. Geluid maken ze als het avond wordt. Net als vader en moeder.
Ik doolde een beetje door de tuin vanavond. De orkaan die mijn hart binnenkwam, heeft de deuren laten openstaan. Nu blijft het maar waaien. De rust die meestal komt na elke storm, laat een beetje op zich wachten.
Kermis was nooit echt mijn ding. Ik hou niet van ondersteboven hangen of in het wilde weg ronddraaien. Toch voel ik me een beetje zo.
De werkweek begint voor mij pas dinsdag. Misschien moet ik eens goed nadenken morgen. Terwijl ik mijn huis poets. En verse soep maak.
7 opmerkingen:
Poetsen, koken, tuinieren; mijns inziens zijn er geen betere manieren om alles weer rustig en op een rijtje te krijgen in je hoofd.
En verder lekker genieten van de merelkinderen die de wereld verkennen.
@Fluitenkruid : ? Poetsen, koken, tuinieren? Ik vind er heus andere.
Maar soit. ;-)
@Tijdtussendoor : Ambetant op zijn minst als je met zoiets blijft zitten. En de rust is zoek.
zelfs als het niet rustig wordt.... kan de soep toch nog genietelijk zijn
Tijd brengt raad en tijd brengt rust.
En erover bloggen kan ook nooit kwaad.
courage!
Poetsen en opruimen is een prima rust-in-geestbrenger!
@ Fluitenkruid: Wanneer je alles eens rustig op een rijtje wil, wees welkom. Ik zie je graag komen :)
En een goeie vriendin... kan ook wonderen doen.
Een reactie posten