Het was fijn lopen daar aan de waterkant. Alleen deed dat
eenzame gele eendje nogal paniekerig. Na een tijdje zag ik moeder eend met haar
andere, donkere, kuikens komen aan dobberen. Aha, sprak ik hardop, weer
herenigd. Tot ze dat kleine ding in de gaten kreeg. Met haar snavel duwde ze
het de kant in en bleef met haar bek duwen tot het niet meer bewoog. Gebiologeerd
bleef ik kijken en zag hoe het donzig ding levenloos aan de kant bleef liggen.
Ik was daar efkes niet goed van. Van al dat natuurgeweld.
Dit was zondag en ondertussen is het dinsdag en enkel een
herinnering. De natuur gaat haar eigen gangetje van leven en overleven. Niets meer
of minder en op zich vind ik dat wel een geruststellende gedachte.
Er gebeuren nog veel dingen dezer dagen. Zo was er het schrijven van een sollicitatiebrief en het vieren van het versturen. Van het vieren moest ik drie dagen bekomen. U kent dat vast wel. Die overmoedigheid om te denken dat je lichaam een nacht springen onder invloed van wijn nog kan verwerken.
Ik probeer u morgen nog eens te schrijven. Omdat tijdtussendoor maken ook op het vakantie lijstje staat en ik daar schaamteloos van aan het genieten ben. Geen werktoestanden voor mij deze week en ik kan alleen maar zeggen dat het me deugd doet...
6 opmerkingen:
Iets als het zwarte schaap, maar dan het gele eendje ...
Geniet ervan !
Lie(f)s.
Je verhaal deed me meteen aan 'Het lelijke eendje' denken, maar hier geen happy end dus...
Nog fijne vakantiedagen gewenst!
@Allen: Sprookjesverhalen worden bijna echt...lelijke eendje, zwarte schaap ;)
heerlijk, die vakantie. Soms heeft een mens daar zo'n nood aan. Wel jammer van dat bekomen. Ik ken het gevoel onderhand. (en zeggen dat je zo'n dingen niet wil geloven als niet alleen je hoofd maar ook je lijf nog jong is. Allé: jong-jong dan. We blijven natuurlijk nog altijd jong ;-) )
@Sterre: Dat is soms zo bizar dat het echt in mijn hoofd nog jong voelt terwijl mijn lijf, zeker the day after, mij helemaal iets anders zegt ;)
Een reactie posten