dinsdag 3 april 2012

Door de beukenhaag schijnt de zon gestaag. De buurvrouw van het omvangrijke huis naast de deur, hangt haar was op. Wapperend en zorgvuldig omhoog gehangen, laat ze ondergoed en handdoeken achter. Jas, vest en sjaal liggen op een hoopje aan mijn voeten. Achteloos weggesmeten, zich losgeschud van mijn winterlijf. In de tuin stuiteren 2 kleine jongens en een doorgeschoten puber keer op keer een gat in de trampolinelucht. Drie vrouwen kijken van op afstand. Het bijzettafeltje met lekkers raakt langzaam maar zeker op.

Tijdens deze zonnige namiddag dwalen mijn gedachten met de regelmaat van de klok ver weg in de tijd.

Een grote bus bracht ons destijds weer thuis. 12 jaar en voor het eerst van huis geweest. Met de Christelijke mutualiteiten naar zee en voor mezelf op de terugreis de eed afgelegd dat ik het nooit meer zou doen.

Het meisje was aangekomen tijdens mijn afwezigheid. Van het ene op het andere moment waren we zussen. Ze was gitzwart en geboren in het toen nog relatief vredige Rwanda. Met maar één woord, umuneke, wat ik jaren later opzoek maar nergens kan terugvinden.

Drie jaar later volgde nog een kleine baby. Opnieuw had ik er een zus bij.

Rwanda als geboorteland was de meisjes hun enige band. In het adoptiegezin werden ook zij zussen.

Als oudste in het gezin geboren, beleefde ik dat alles nogal intens. Mijn zorgende aard heeft vermoedelijk daar ergens zijn wortels. Hoe ik dat moet vinden, weet ik niet goed.

Er is het hele verhaal. Van aankomst tot groot worden in een land waar je niet geboren bent en opgroeien bij mensen die geen familie zijn. De realiteit van zwart te zijn in een overwegend witte mensen wereld. Zacht bruine kleuters werden overal schattig bevonden. Pubers die vanuit opstandigheid een brandje stichten werden al snel gecatalogeerd onder onopvoedbaar door hechtingsproblematiek.

Gisteren keuvelde ik de dag rond met mijn donkere zussen. Ze hebben een heel ander leven dan ik en zijn respectievelijk 10 en 13 jaar jonger. Bij het afscheid rommel ik een beetje door hun krollebol. Ik mag dat.

Mijn zussen uit Afrika. Geloof me, het is een verhaal apart.

4 opmerkingen:

veerle zei

Ik geloof het best.

HansDeZwans zei

Mooi verwoord.

Zem zei

Een voorrecht om te zijn opgegroeid in zo'n kleurrijk gezin!

Anoniem zei

Mooi stukje! Ik wist niet dat je twee geadopteerde zussen had. (Niet dat dat enig verschil uitmaakt, ik stel alleen vast.)

Trouwens: ik ben blij dat ik nooit met de CM ben weggeweest dan. Ergens heb ik het gevoel dat dit ook mijn gevoel erover zou zijn, ook al doen mijn dochters dat wel graag.

Sterre (die er niet in slaagt met de link naar mijn wp-blog te reageren op bepaalde blogs van blogger)