woensdag 25 januari 2012

Woensdagschrijven.

U kunt het wel denken dat de pot soep enorm was en iedereen er gretig van gegeten heeft. Volgende week graaf ik nog eens door het pastinakenbed. Waarschijnlijk voor het laatst.

Terwijl er in mijn hoofd nog honderd en één ideeën borrelen, heb ik gisteren het laatste blad voor dit trimester aan mijn port folio gevoegd. Voor nu is het af en mag het beoordeeld worden. Documentatie en mijn eigen tekeningen, voorzien van de nodige commentaar.

Morgen zit ik de ganse, lange dag in de academie. In september 2011 begon ik aan mijn zelfportret. Nu is het klaar om in gips te worden afgegoten. Nadien ga ik het behandelen zodat ik het buiten en in de buurt van mijn groentetuin kan zetten.

Dit schreef ik aan mijn docenten over de voorbije maanden:

Dat onze eerste opdracht dit jaar een moeilijke zou worden, daar was ik me van bewust. Nog vakantie nemen aan het begin van een nieuw schooljaar, was ook al geen goed idee.

Ik zette mij aan het tekenen en maakte hier al een eerste fout. Te weinig en niet intensief genoeg tekenen maakt dat je in het proces van boetseren ook dingen niet ziet.

Omdat ik druk voel en ik als enige aan het tekenen ben, doe ik een eerste opzet. Het wordt geen succes en tot aan de volgende academieles blijf ik piekeren en breek dan alles weer af.
Opnieuw beginnen. Ik probeer te denken aan de raad over: hoe beginnen?

Klein en van binnenuit opbouwen. Denken aan hoe de schedel is. Jukbeenderen, neus, ogen in het midden. Opbouwen in zijn geheel. Grote lijnen aangeven. Afstand nemen en kijken, afstand nemen en kijken. Kijken naar afstanden. Denkbeeldige lijnen trekken. In het juiste licht gaan staan zodat je de schaduwen en negatieve ruimtes goed kan zien.

Bijkomend probleem is dat het een zelfportret moet worden en dat ik er dan uiteindelijk ook een beetje op moet lijken, denk ik dan.

Van in het begin maak ik van mezelf een streng en lelijk kijkend iemand. Mijn mond staat te ver vooruit en tot op het einde krijg ik dit niet goed genoeg. Mezelf beeldend maken lijkt een onmogelijke opdracht. Het rare is dat ik al jaren naar mezelf kijk en toch niet de juiste expressie aan het gezicht kan geven.

Nu staat het te wachten om af gegoten te worden. Even overwoog ik om er nog eens stevig het mes in te zetten. Maar voor mij is het af. Het was een leerrijke opdracht. Zowel voor mijn persoonlijke als artistieke groei.


3 opmerkingen:

Anoniem zei

Ik zie duidelijk de gelijkenis met foto's van jou hoor! Goed gedaan.
Deftigedamenel

Jeugdbegeleiders Cursus Drenthe zei

Dit is toch prachtig, geen idee of het lijkt maar ik vind het prachtig

zapnimf zei

Moest ik dat kunnen, ik zou nogal fier op mezelf zijn.