Zoondromen.

In de felle middagzon zit hij boven zijn boeken. Moet je de paraplu niet zetten, vraag ik vanuit de keuken, terwijl ik roer in een goddelijk mengsel van aardbeien en rabarber. Zonneschijn maakt je gelukkig, antwoordt kleine zoon, met een fonkelende blik.

Ik lach hardop, en deugd dat zoiets doet. Hij laat me vaak lachen, die zoon van 21.

Het liefst zou ik in Wallonië gaan wonen. Op een grote boerderij waar ik zelf brood bak, vertelt hij, terwijl hij aan het stuur zit, waar ik nog aan moet wennen.

Zorg jij dan zeker voor een kamer die je moeder kan huren? Jij krijgt dan je eigen kamer ma, reageert hij prompt.

Dan dromen we samen nog een eind weg. Soms lijkt hij een beetje veel op mij, die zoon van 21…