De dag van vandaag is moeilijk in woorden te verpakken. Al vroeg waren we op weg om in Scherpenheuvel een kaars te branden. Voor mij en mijn tocht. Eerst koffie op een zonnige binnenplaats en daarna het kaarsenritueel en een innige vriendinnenomhelzing.
Grote zoon is ook vertrokken. Op snowboard vakantie met een hoop vrienden. Ergens eind mei zien we elkaar normaal gezien terug. En dat doet raar, heel raar. Ik zie je graag, zeg ik uit de grond van mijn hart. Doe dat goed, ma, en hij wuift nog een hele tijd uit het raampje van zijn auto...
5 opmerkingen:
Zo'n dingen maakt het toch weer een stuk 'echter' denk ik dan.
Als zelfs afscheid nemen van een deel van je gezin al bij deze dag hoort.
Het leek eens nog zo ver weg, er werd geklapt van 'volgend jaar...'
maar nu is het er al bijna. Ongelooflijk toch.
Ik wens je dat je toch wordt wat je ervan verwacht en méér.
Moge je vinden wat je zoekt op je tocht.
het is echt aftellen nu!
maar het zal de moeite zijn, dat weet ik zeker!
Het hoort bij het proces, dit afscheid nemen in fases. Moeilijk te geloven soms dat het zo dichtbij is gekomen. Hopelijk is de tocht wat je ervan verwachtte. Of niet en zijn de dingen die anders zijn, juist dat wat je nodig had...
Liefs Roelien
Afscheid nemen... ik haat het ook.
Een reactie posten