Laat op de maandagavond drukte ik dan toch maar op beantwoorden. Het ‘ in ere hersteld worden’ gevoel is goed zoals het is. Na het verzenden van de woorden; bedankt, werd ik heel rustig.
Misschien dat u dat wel herkent. Zo van die gebeurtenissen die je leven een tijdje op zijn kop zetten. Een daarbij horende machteloosheid die zorgt voor totale verbijstering.
Hoe dat dan ineens gaat, weet ik niet goed. Plots neem je dan toch de draad weer op en zoek je kracht in je kleinste teen. Lichaam en geest proberen, vanuit een overlevingsdrang, weer in hetzelfde ritme te draaien. Je sterkt aan en dag na dag kruip je weer uit dat donker hol.
Voor je het weet, ben je dus een jaar verder. En heb je een les geleerd die je de rest van je leven kan blijven gebruiken.
Fantastisch om te ontdekken, heel dit gegeven. Want wat dan ook, het komt altijd weer goed.
7 opmerkingen:
Ik ben blij voor jou.
Ik ben ook blij voor jou maar vind het vooral sterk. Ik denk dat ik het niet zou kunnen.
Ik ben ook blij voor jou, maar vind toch niet dat alles altijd weer goed komt. Was het maar waar...
heeeeel herkenbaar... blij dat je weer rust vond...
en wat las ik elders... kom je morgen in leuven?!
waar en wanneer?! wie weet loop ik je dan nog wel (toevallig) tegen het lijf?!
erg fijn te lezen dat mensen 'tegen de stroom in' een juiste keuze durven maken! proficiat!
Een mens moet veel sterker zijn dan hij wel denkt. We kruipen er altijd weer uit als we het echt willen! En soms moet het gewoon.
Als kind putte ik veel kracht uit een beeld dat me uit een boek was bijgebleven: 'Rad van fortuin' van Thea Beckman. In het boek werd een persoon voorgesteld als een boontje op het rad. Als het boontje zich soms helemaal onderaan het rad bevond, kon het daarna alleen nog maar stijgen. Dat vond ik een heel troostrijk beeld.
Een reactie posten