donderdag 4 maart 2010

Draver.

De grond beeft en in een reflex kijk ik achterom. Van ver zie ik het paard en haar berijdster aankomen. In volle galop, de stralen van de ochtendzon als een lichtkrans over hen.

Ik zet mij met de viervoeter aan de kant en laat hen voorbij rennen. Het geluid van de paardenstappen op de bevroren grond doet mijn hart sneller kloppen.

Wat lijkt mij dat de totale vrijheid. Te paard door het uitgestrekt natuurreservaat. Paard en mensen neus in diezelfde richting. Wind door de haren.

Nu eerst mijn Compostela droom uitdromen.

Dan ga ik op zoek naar een paard en iemand die mij wil leren galopperen. Misschien laat ik ook mijn haar weer groeien. Zodat het kan wapperen terwijl ik op een briesend paard door de bossen draaf.

8 opmerkingen:

Roelien zei

Ik doe mee!

Lichtindeduisternis zei

Als je nog eventjes zo door gaat, ga ik nog denken dat je in een soort midlifecrisis zit (-;. Nee, serieus, ik snap wel wat je bedoelt. Paarden op het strand wekken ook dat gevoel bij me op.

@nne zei

Via Fluitekruidje heb ik je blog ondekt. Mooi deze poetische teksten. Met vriendelijke groet, @nne

veerle zei

Paardrijden is ook altijd mijn droom geweest. Tot nog toe deed ik het alleen een paar keer op vakantie.

boomkruiper zei

Van deze grondtrillingen krijg ik altijd zoveel energie. Heerlijk moet het zijn op een paardenrug! Maar fotografeer toch liever :)

Gwennie zei

Vooral die lange, wapperende haren in de wind spreekt mij wel aan! :-)

Anoniem zei

Hier staan de hoeven te trappelen van ongeduld.
Als nu je haar nog wil groeien!

Goofball zei

ja, dat lijkt me een echt gevoel van vrijheid. Maar ik denk niet dat ik het zou durven