De grond beeft en in een reflex kijk ik achterom. Van ver zie ik het paard en haar berijdster aankomen. In volle galop, de stralen van de ochtendzon als een lichtkrans over hen.
Ik zet mij met de viervoeter aan de kant en laat hen voorbij rennen. Het geluid van de paardenstappen op de bevroren grond doet mijn hart sneller kloppen.
Wat lijkt mij dat de totale vrijheid. Te paard door het uitgestrekt natuurreservaat. Paard en mensen neus in diezelfde richting. Wind door de haren.
Nu eerst mijn Compostela droom uitdromen.
Dan ga ik op zoek naar een paard en iemand die mij wil leren galopperen. Misschien laat ik ook mijn haar weer groeien. Zodat het kan wapperen terwijl ik op een briesend paard door de bossen draaf.
8 opmerkingen:
Ik doe mee!
Als je nog eventjes zo door gaat, ga ik nog denken dat je in een soort midlifecrisis zit (-;. Nee, serieus, ik snap wel wat je bedoelt. Paarden op het strand wekken ook dat gevoel bij me op.
Via Fluitekruidje heb ik je blog ondekt. Mooi deze poetische teksten. Met vriendelijke groet, @nne
Paardrijden is ook altijd mijn droom geweest. Tot nog toe deed ik het alleen een paar keer op vakantie.
Van deze grondtrillingen krijg ik altijd zoveel energie. Heerlijk moet het zijn op een paardenrug! Maar fotografeer toch liever :)
Vooral die lange, wapperende haren in de wind spreekt mij wel aan! :-)
Hier staan de hoeven te trappelen van ongeduld.
Als nu je haar nog wil groeien!
ja, dat lijkt me een echt gevoel van vrijheid. Maar ik denk niet dat ik het zou durven
Een reactie posten