Vanmorgen waren we vroeg in het zwembad. De huisgenoot gaf mij een beetje zwemles waardoor ik samen met hem de overkant kon bereiken en niet 4 slagen achter hem. Nooit te oud om juist te leren zwemmen, moet hij gedacht hebben. Het is gewoon een kwestie van langer blijven drijven, ontdekte ik bijna 35 jaar nadat ik leerde zwemmen.
Ik moest ook een beetje stiekem kijken, wat absoluut niet hetzelfde is als gapen. Naar die grijzende man in de baan naast me. De ene kant van zijn, vrij gespierd, lichaam werkte niet zo goed mee. Vermoedelijk door het hart dat eens een keer moeilijk deed.
Hij zwom op zijn buik en zijn voeten gingen hevig te keer. Waarschijnlijk dacht hij dat die onder water bleven, maar het wild opspattend water vertelde iets anders. Met één arm zwemmen is echt niet simpel en het gaat dan ook maar een paar meter. Hoestend en proestend stopt hij elke keer.
Maar zoals ik al zei. Echt kijken deed ik niet. Of toch wel een beetje maar dan eerder van bewondering.
3 opmerkingen:
Dit soort kijken is eigenlijk stilletjes warm supporteren, en dus vast toegestaan.
Je blogje doet me denken aan de man met verlamde benen die ik vroeger vaak in het zwembad trof. Hij vroeg je dan zijn rolstoel tot aan de rand te duwen en dan tegen te houden terwijl hij zichzelf uit de stoel en in het water lanceerde. Zeer gespierd bovenlijf, verschrompelde staakjes van benen. Ook ik keek daar met bewondering naar.
Bij de moed en het doorzettingsvermogen van die mensen, voel ik me toch maar bleekjes. Maar ik kan me ook voorstellen dat het prettig is om te kunnen bewegen met minder weerstand, met een gevoel dat je gedragen wordt zonder iemand te belasten.
Ik heb ook pas vorig jaar fatsoenlijk leren zwemmen. 35. D'r had me nooit iemand uitgelegd dat je door je neus moest blazen. Een hele onderwaterwereld ging voor me open.
Een reactie posten