Nadat ik mij in de zachte stoel heb gezet, reik ik naar mijn schoenen om ze uit te doen. Mijn sokken zijn vers uit de kast en niemand ziet het. Zo krijgen mijn voeten de rust die ze verdienen. Dan begint ze te vertellen en stopt de komende twee uur niet meer.
Lieve Blancquaert over haar tocht door Nicaragua met een groep mensen die leven met een beperking. Het resulteerde in de TV 1 reeks ‘ Voorbij de grens’ en een gelijknamig boek. Ze vertelde hoe geschokt ze was toen ze in Zaventem, bij het vertrek, die vreemde groep mensen bij elkaar zag staan. Eveneens waren ze al snel omringd door toeschouwers die staarden naar de groep die er anders uitzag.
Diezelfde morgen had ik er een gesprek over. Iemand die me iets gelijkaardig vertelde. Over de vrouw in de rolstoel en de vraag bij haar of ze wel een gewoon gesprek konden hebben, zonder constant afgeleid te zijn door de rolstoel waar ze in zit.
Voor mij is dat allemaal iets minder complex. Van in mijn jeugd word ik geconfronteerd met mensen die één of andere lichamelijke beperking hebben. Als jonge tiener ging ik mee op integratiekamp. Tien mensen met een handicap en tien begeleiders. Een onvergetelijke ervaring. 23 jaar geleden begon ik te werken in een instelling waar mensen leven met een zware fysieke en mentale handicap. Elke week probeer ik mensen met een handicap kunstzinnige vorming te geven.
Dus dacht ik, aan het eind van een lange dag, er in bed nog over na. Mensen met een handicap zijn niet zo raar voor mij. Ik schrik niet van een rolstoel of iemand die er anders uit ziet of vreemd praat. Het lukt me vaak om erover te kijken en de mens achter de handicap te vinden.
Het applaus op het eind van de avond vroeg Lieve dan ook voor alle mensen die leven met een beperking en die elke dag weer opnieuw moeten knokken tegen vooroordelen en starende ogen. En ik kan allemaal maar meekloppen en mij achter haar woorden scharen.
3 opmerkingen:
Een warme oproep, die ik graag mee onderschrijf. Uit heel mijn hart!
Doordenkertje. Als jij mocht reporteren zoals Lieve Blancquart (zelfs met de helft van haar budget) zou jouw reportage dan niet even, of zelfs meer intrigerend zijn?
ik probeer mijn eigen kinderen dat ook mee te geven door -nu al- omgang met alle soorten mensen aan te moedigen. Soms vraagt Mauro wel waarom Lotte zo vaak 'kaka' zegt op rare momenten of waarom Bo in een speciaal apparaat moet leren lopen, maar ik leg hem dat kort uit en hij neemt ze verder zoals ze zijn. Schoon vind ik dat. Ubi stelt zich zelfs geen vragen (nog niet)
Ik hoop dat ze die kinderlijke openheid echt heel lang kunnen bewaren.
Een reactie posten