Vanwaar ik ik hier sta, kijk ik over de velden. Mijn billen zijn eens niet koud na een lange wandeling. Een goei uitvinding, dat thermisch ondergoed.Ik sta weer eens te denken. Hoeveel uren zouden we al samen gewandeld hebben?
In de gietende regen en de brandende zon. Alleen of met anderen. Stappen van jolijt, evenzeer stappen met traanogen. Gefrustreerde en snelle stappen of gezapige snuffelwandelingen.
Maar één ding is zeker. Hij is mijn beste wandelvriend. Of hij zin heeft, moet ik nooit vragen. Het maakt hem niet uit naar waar of hoelang.
Dat ik hem zal missen, fluister ik in zijn hondenoor. En ik overloop weer het lijstje in mijn hoofd. Wat ga ik missen, verliezen maar vooral winnen op die lange weg.
4 opmerkingen:
Mooi en triest tegelijk. Heb ik het goed onthouden dat je weggaat? Ik weet het niet zeker meer..
@Roelien:Niets triest hoor ;) Lees maar eens op http://tijdtussendoor.blogspot.com/2009/10/tijdtussendoor-en-haar-plan.html
Aha, Santiago, geweldig voornemen. Ja, het plan neemt natuurlijk nu plaats in in jouw gedachten. Is april nog steeds de geplande vertrekperiode?
Fijn weekend voor nu en succes met je voorbereidingen
Wat mooi, dat je eens stilstaat bij die dagelijkse dingen.
Want inderdaad, als trouwe compaan heb je vast al veel uren met hem doorgebracht...
Een reactie posten