woensdag 20 januari 2010

Gsmgerinkel.

Omwille van controle arts toestanden werd grote zoon gedwongen om een half dagje van het werk thuis te blijven. Onder zachte dwang van moeder die de afspraak maakte. Dus kon hij vanmorgen iets langer slapen en genieten van een rustiger ontbijt. Dacht ik tenminste.

Terwijl ik aan mijn koffie slurp, komt hij met de telefoon in zijn hand de trap af en gaat richting badkamer. Ik hoor de douche lopen en nog twee keer zijn gsm rinkelen. Vooraleer hij kan antwoorden op mijn goedemorgen groet, gaat zijn gsm opnieuw. Telefonerend stapt hij in de auto en daar gezeten, gaat het gewoon verder.

Wanneer we in de consultatieruimte van het ziekenhuis zitten te wachten, zet hij de gsm af. Is dat altijd zo, vraag ik? Wat, antwoordt hij? Oh ja, er is op het werk altijd wel iemand die iets moet weten of nodig heeft.

Het laatste kwartier thuis voor hij weer vertrekt, wordt het rustig, en kunnen we samen koffie drinken en wat praten. Wanneer ik hem uitzwaai, heeft hij zijn gsm weeral vast. Stressbestendigheid is een kostbaar goed, denk ik, als zijn hand mijn richting terug uitzwaait.

3 opmerkingen:

Anoniem zei

Ze leven toch iets anders dan wij gewoon zijn he. Altijd bereikbaar, liefst ogenblikkelijk!

Neneh zei

zo was dat van mij ook, dat telefonische leven voor de 'baas'

En nu......rust

zapnimf zei

Je vraagt je af hoe de mensen vroeger hun plan trokken.