maandag 18 januari 2010

Een schrijvend begin.

Gisteren was ik al begonnen aan het dagelijkse schrijven maar de letters dansten tegendraads. Ik gaf mij over, sloot de laptop en ging op weg voor een snuif avondlucht.

De dag bracht voor het eerst een gevoel van lente. Mijn tuin baadt weer in de juiste kleuren want het witte masker is weg. Niets te vroeg, als je het mij vraagt. Het was toen ik de dansschool verliet. Vogels floten en de zon scheen, mijn flamencorok zwierde heftig. Nog vijf weken telden we samen. Dan zullen we drie keer op het grote podium staan in zwart en rood. Mijn inslaapritueel op dit moment, het overlopen van de choreografie in mijn hoofd.

Het andere deel van de dag bewoog ik zorgend op het werk. Geen tijd om te eten of veel na te denken. Ik zette thee, nam koorts en sprak troostende woorden tegen het zieke meisje. Pas als de klok op half tien wijst, wordt ze rustig en slaapt. Gerust geef ik mijn dienst over aan de mensen van de nacht en rijd huiswaarts.

Dit is het voordeel van weekendwerk. Dat ik op een maandagochtend schrijvend wakker kan worden…

6 opmerkingen:

KRuiMeL zei

wat een mooie, die laatste zin

Nicole zei

Mooi stukje! Ik ben ook wel blij dat de wereld weer meer kleuren heeft, dan alleen maar wit.

Jaclien zei

De zorg voor het zieke meisje klinkt al even warm als de zwierende flamencorok en het eerste lentegevoel. Een hartverwarmend schrijveke.

Sabine zei

Ik voelde zowaar even een lentebriesa

Heidi zei

Die lente-signalen voelde ik van de week ook ineens de kamer binnenwaaien. Heerlijk! Niet?

Anoniem zei

Toch nog wel iets te vroeg om aan de lente te beginnen.
Maar de kriebels waren er wel.